Er wordt gezegd dat colloïdaal zilver brede antibacteriële en antiseptische effecten heeft wanneer het oraal wordt ingenomen of op een wond wordt geplaatst.

Het is onbekend hoe colloïdaal zilver precies werkt.Uit onderzoek blijkt echter dat het zich hecht aan eiwitten op de celwanden van bacteriën, waardoor hun celmembranen worden beschadigd.

Hierdoor kunnen zilverionen de cellen binnendringen, waar ze de metabolische processen van de bacterie kunnen verstoren en het DNA kunnen beschadigen, wat kan leiden tot de dood van de cel.

Er wordt gedacht dat de effecten van colloïdaal zilver variëren afhankelijk van de grootte en vorm van de zilverdeeltjes, evenals hun concentratie in een oplossing.

Een groot aantal kleine deeltjes heeft een groter oppervlak dan een kleiner aantal grote deeltjes.Als gevolg hiervan kan een oplossing die meer zilveren nanodeeltjes bevat, die een kleinere deeltjesgrootte hebben, meer zilverionen vrijgeven.

Uit de zilverdeeltjes komen zilverionen vrij als deze in contact komen met vocht, zoals lichaamsvloeistoffen.

Ze worden beschouwd als het “biologisch actieve” deel van colloïdaal zilver dat het zijn geneeskrachtige eigenschappen geeft.

Het is echter vermeldenswaard dat colloïdaal zilverproducten niet gestandaardiseerd zijn en ernstige bijwerkingen kunnen hebben.

In de handel verkrijgbare colloïdale oplossingen kunnen sterk variëren wat betreft de manier waarop ze worden geproduceerd, evenals het aantal en de grootte van de zilverdeeltjes die ze bevatten.