گفته می شود که نقره کلوئیدی زمانی که به صورت خوراکی مصرف شود یا روی زخم قرار گیرد، دارای اثرات ضد باکتری و ضد عفونی کننده گسترده ای است.

دقیقاً مشخص نیست که نقره کلوئیدی چگونه کار می کند.با این حال، تحقیقات نشان می دهد که به پروتئین های دیواره سلولی باکتری ها می چسبد و به غشای سلولی آنها آسیب می رساند.

این به یون‌های نقره اجازه می‌دهد تا وارد سلول‌ها شوند، جایی که می‌توانند با فرآیندهای متابولیک باکتری تداخل کنند و به DNA آن آسیب برسانند و منجر به مرگ سلول شوند.

تصور می شود که اثرات نقره کلوئیدی بسته به اندازه و شکل ذرات نقره و همچنین غلظت آنها در محلول متفاوت است.

تعداد زیادی از ذرات کوچک سطح بیشتری نسبت به تعداد کمتری از ذرات بزرگ دارند.در نتیجه، محلولی که حاوی نانوذرات نقره بیشتری است، که اندازه ذرات کوچک‌تری دارند، ممکن است یون‌های نقره بیشتری آزاد کند.

یون های نقره از ذرات نقره در تماس با رطوبت مانند مایعات بدن آزاد می شوند.

آنها به عنوان بخش "فعال بیولوژیکی" نقره کلوئیدی در نظر گرفته می شوند که به آن خواص دارویی می بخشد.

با این حال، شایان ذکر است که محصولات نقره کلوئیدی استاندارد نیستند و ممکن است عوارض جانبی جدی داشته باشند.

محلول‌های کلوئیدی موجود در بازار می‌توانند از نظر نحوه تولید و همچنین تعداد و اندازه ذرات نقره موجود در آنها بسیار متفاوت باشند.